Fan Fiction: Axis Powers Hetalia
Pairing: รัสเซีย x ลิทัวเนีย
Note : ร่วมกิจกรรม NOVELBER ของ @Novelber_TH
Axis Powers Hetalia เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น โดยตัวละครอิงมาจากประเทศต่างๆในโลก ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่อ่อนไหวด้านชาตินิยม
วันนี้อากาศเย็นมากจริงๆ ไม่สิ เมื่อเช้าพยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้อุณหภูมิจะสูงกว่าปกติ อากาศกำลังสบาย อบอุ่นหาได้ยากยิ่งในแดนดินแห่งความเหน็บหนาว แต่ทำไม… วันนี้เขาถึงได้รู้สึกหนาวขนาดนี้ หรือว่าตอนออกไปดูต้นทานตะวันที่ชานเมืองเมื่อเช้าเผลอทำหัวใจหลุดออกจากอกระหว่างทางโดยไม่รู้ตัว
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูเป็นจังหวะดังขึ้น ทำให้รัสเซียละสายตาจากทิวทัศน์ที่เต็มไปด้วยหิมะนอกหน้าต่างหันกลับมามองคนที่พึ่งก้าวเข้ามาในห้อง
ในเสี้ยววินาทีที่ดวงตาคู่นั้นมองสบ ความสงสัยก็แล่นเข้ามาในหัวประเทศแห่งความหนาวเหน็บทันที วันนี้ขุนพลฤดูหนาวแปรพักตร์ไปติดตามร่างเล็กตรงหน้าแทนแล้วงั้นเหรอ ตอนที่ได้มองนัยน์ตาสีเขียวคู่นั้น ร่างทั้งร่างของเขาถึงได้เย็นเฉียบแบบนี้
แต่…มันคงเป็นไปไม่ได้ละนะ ในเมื่อลิทัวเนียน่ะอบอุ่นจะตาย
รัสเซียหัวเราะเบาๆกับความคิดไร้สาระนั้น ดวงหน้ายิ้มจนตาหยีขณะมองร่างคนตัวเล็กกว่า
“มีอะไรเหรอ ลิทัวเนีย”
“คะ..คุณรัสเซีย” ลิทัวเนียพูดเสียงเบาจนแทบจะเป็นเสียงคราง อาจจะเป็นความเคยชินหรืออะไรก็ตามแต่ ร่างทั้งร่างนั้นสั่นระริกอย่างหวาดกลัว แต่ถึงอย่างนั้น นัยน์ตาสีเขียวคู่สวยที่มีความมุ่งมั่นเปี่ยมด้วยจิตวิญญาณนั้นก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง รัสเซียหลุบตาต่ำมองมือของอีกฝ่ายที่กำแน่นสลับแบมือราวกับให้กำลังใจตัวเอง
หลังจากเห็นท่าทางของคนตัวเล็ก รอยยิ้มของรัสเซียก็ยิ่งกว้างขึ้น เขายิ้ม… ยิ้ม ยิ้มเพื่อจะได้มองข้ามความเจ็บราวน้ำแข็งกัดที่ตรงเข้ามาจู่โจมตรงตำแหน่งหัวใจ
เขาเอียงคอนิดๆ เพื่อรอดูว่าอีกคนกำลังพยายามจะทำอะไรต่อ เวลาเห็นลิทัวเนียตื่นกลัวแบบนี้แล้ว รู้สึกถึงการมีชีวิตยังไงชอบกล
ลิทัวเนียน่ะอบอุ่น… ความอบอุ่นที่เขาทั้งอิจฉา ทั้งอยากทำลาย และก็อยากทะนุถนอมเก็บเอาไว้ในครอบครองไปพร้อมๆกัน
“คุณรัสเซีย” ราวกับรวบรวมความกล้าได้แล้ว ร่างนั้นหยุดสั่นระริกในที่สุด ดวงตาสีเขียวก็เงยหน้าขึ้นมองรัสเซีย แต่มือทั้งสองข้างยังคงบีบกันแน่น ลิทัวเนียสูดหายใจลึกให้กำลังใจตัวเอง แล้วเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองคนที่เป็นเหมือนเจ้าชีวิตตรงหน้าด้วยความมุ่งมั่น
“ลิทัวเนียจะออกจากโซเวียตครับ”
สิ้นเสียง ลิทัวเนียรู้สึกเหมือนลมหายใจของอีกฝ่ายขาดห้วงลง แต่พอมองดูรอยยิ้มกับดวงตาแฝงอารมณ์ขันร้ายกาจของอีกคนแล้ว ลิทัวเนียก็คิดว่าเขาคงหูบอดไปชั่วขณะเอง
ทั้งที่ความจริง… รัสเซียยิ่งกว่าลืมหายใจ กระทั่งหัวใจที่กำลังน่าจะทำหน้าที่อยู่เขาก็ไม่ได้ยินเสียงมัน
แต่ถึงอย่างนั้น… รัสเซียก็ยังยิ้มต่อไป เพราะเรื่องที่ลิทัวเนียจะไปน่ะ เขารู้ก่อนหน้านี้แล้วนี่น่า ความจริงแล้วบอสของลิทัวเนียคงสั่งลิทัวเนียให้ออกไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้ แต่ร่างเล็กก็ยังคงดึงดันอยู่ต่อ
ลิทัวเนียใจดีเกินไป… ใจดีจนไม่อยากจะเสียความใจดีนั่นไปให้ใคร
ถ้าหากเขาไม่ได้ครอบครอง คนอื่นก็ต้องไม่ได้สิ!
ความคิดที่แว๊บเข้ามาทำให้อยากสั่งสอน ทำให้หลาบจำว่าลิทัวเนียเป็นของใคร แต่…
“ผมรู้อยู่แล้วละ” รัสเซียยิ้มด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสาบริสุทธิ์เหมือนปกติ… ต้องไม่ทำให้กระต่ายตัวน้อยแตกตื่น เขายิ้มพร้อมขยับตัวจากริมหน้าต่างเดินมาหยุดตรงหน้าคนที่กำลังรวบรวมความกล้า มือเย็นเฉียบยกขึ้นลูบใบหน้าซีดเผือดของลิทัวเนีย พลางขยับปากพูดด้วยเสียงนุ่มนวล
“ลิทัวเนียจะเข้าร่วมกับนาโตเพื่อจะมากำจัดผมสินะ ทุกคนที่ออกจากบ้านไป คงจะไปอยู่ที่นั่นกันหมดแล้ว” ปลายนิ้วเย็นเคลื่อนออกจากริมฝีปากนุ่มลงต่ำก่อนจะเข้ากอบกุมลำคอ “คอของลิทัวเนียเนี้ยเล็กจังนะ บางครั้งผมก็สงสัยจริงๆ ถ้าหากผมออกแรงบีบลงไป ลำคอนี่จะหักคามือผมไหม”
มือหนาลูบลำคอผ่องไปมาราวพิจารณาว่าจะออกแรงบีบเท่าไหร่ดี
“ผมเปล่า…” ลิทัวเนียพยายามระงับความหวาดกลัวที่แผ่ซ่านไปทั้งตัว ดวงตาสีม่วงวาววาบขณะมองภาพนั้น
“กลัวเหรอ ตัวสั่นใหญ่เชียว” รัสเซียเหยีดยิ้มก่อนจะหัวเราะคิกคักราวเด็กๆที่เจอของน่าสนุก “มาๆ ผมจะกอดปลอบเธอเองนะ”
ว่าแล้วมืออีกข้างก็ดึงร่างเล็กเข้าแนบชิด ใบหน้าหวานที่ซีดเผือดปะทะเข้ากับแผ่นอก ก่อนรัสเซียจะโอบกอดแน่นจนลิทัวเนียคิดว่าตัวเองคงจะถูกฝั่งไว้กับร่างหนา คนถูกกอดพยายามขืนตัวออกแต่กลับถูกแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกดแน่นจนจมแผ่นอกเข้าไปอีก
ลิทัวเนียเจ็บจนเผลอร้องไห้ หยาดน้ำตาที่ไหลออกมาเปียกชุ่มเสื้อโค้ทตัวยาวที่รัสเซียใส่และชายผ้าพันคอผืนโปรดที่เจ้าของไม่เคยให้ลิทัวเนียแตะต้อง แต่แล้วมือหนาก็ยกลูบเรือนผมสีน้ำตาลเบาๆเหมือนปลอบประโลม
“ไม่กลัวนะ ไม่กลัวนะ” คนกอดโยกตัวไปมา “ไม่มีใครทำอะไรลิทัวเนียได้นอกจากผม เพราะงั้นไม่ต้องกลัวนะ”
“คุณรัสเซีย ผม..”
แต่ก่อนที่ลิทัวเนียจะพูดจบ ริมฝีปากที่ยิ้มอยู่เสมอก็ตรงมาทาบทับไม่ให้เอ่ยต่อ ปลายลิ้นของรัสเซียตักตวงลิ้มรสจูบจากร่างเล็กจนอีกฝ่ายรู้สึกราวกำลังถูกพรากลมหายใจ ไม่ทันที่ลิทัวเนียจะทันตั้งสติประเทศแดนหนาวก็อุ้มเขาไปวางบนเตียงที่ห้องนอนด้านบน
ชุดทหารสีเขียวที่ลิทัวเนียใส่มาถูกรัสเซียปลดออกอย่างคุ้นชิน สัมผัสเย็นเฉียบจากมือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างพร้อมกับริมฝีปากที่ขบกัดจนผิวขาวขึ้นสีแดงและเป็นรอยฟัน ร่างใหญ่ไล่ชิมราวกำลังทานขนมหวานชั้นเลิศขณะที่ลิทัวเนียบิดเกร็งอย่างสะท้านอารมณ์
“ยะ..อือ! คุณรัสเซีย…”
เสียงครางหวานหลุดออกไปเหมือนกับทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ส่วนลึกในใจของลิทัวเนียกลับมีความขมปร่าเจ็บปวดซ่อนอยู่ ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับรัสเซียเป็นเหมือนสายโซ่ การกระทำแสนน่าอายนี่รั้งประเทศลิทัวเนียเข้ากับสหภาพโซเวียต เพราะงั้นมันถึงผิด
“อ๊ะ!..อ๊า…” ราวกับถูกล่วงรู้ว่าคิดอะไรอยู่ รัสเซียยิ่งกอดรัดร่างเล็กให้จมลึกยิ่งกว่าเดิม ราวกับจะให้ส่วนที่เชื่อมต่อกันเป็นดั่งโซ่หนาที่ผูกรัดพวกเขาเอาไว้
ผูกประเทศลิทัวเนียไว้กับสหภาพโซเวียต
รั้งลิทัวเนียให้อยู่กับรัสเซีย
…ราวกับวันนั้นเป็นวันสุดท้ายก่อนโลกจะจบสิ้น พวกเขาถ่ายทอดความรู้สึกผ่านความสัมพันธ์ที่กวัดเกี่ยวกันทางร่างกาย
รุ่งเช้า เมื่อแสงอาทิตย์แรกส่องผ่านม่านเข้ามา ขณะที่ลิทัวเนียยังไม่ลืมตาตื่นรัสเซียก็ก้มลงกระซิบข้างหูร่างเล็กแผ่วเบา
หลังพูดจบเปลือกตาคนกำลังหลับขยับวูบ ทว่าลิทัวเนียก็ยังหลับสนิท
ประเทศแดนหนาวขยับยิ้มบางๆ เมื่อเขาลุกขึ้นและเดินจากไป…
มือสองข้างที่กุมกันพลันขาดสะบั้น
แสงอาทิตย์ค่อยๆสาดส่องให้เห็นหยดน้ำตาเย็นไหลรวมกับน้ำตาอุ่นๆที่ซึมจากดวงตาที่ปิดสนิทบนใบหน้าลิทัวเนีย ประเทศหนุ่มกำผ้าปูที่นอนแน่น
แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังคงไม่ลืมตาขึ้นมอง
สหภาพโซเวียตล่มสลายแล้ว…
ลิทัวเนียเดินผ่าหิมะที่ทับถมบนพื้นในป่าอย่างร้อนใจ สถานที่นี้เป็นที่สุดท้ายแล้ว ดวงตาสีเขียวมองไปรอบๆบริเวณพยายามหาใครบางคนแต่หิมะที่โปรบปรายลงมาอย่างหนักทำให้ระยะการมองเห็นแคบลง
ณ ที่ตรงนั้น ตรงที่ประกาศว่าสหภาพโซเวียตล่มสลาย เขาไม่เห็นคุณรัสเซีย อีกฝ่ายคงจะหาที่ๆจากไปเพียงลำพัง
ทุกๆคนบอกให้ปล่อยคุณรัสเซียไว้คนเดียว แต่… ไม่มีทาง! หากการล่มสลายของโซเวียตจะทำให้คุณรัสเซียตาย เขาจะไม่ยอมให้คุณรัสเซียจากไปอย่างโดดเดี่ยว
ไม่มีใครรู้ว่า หลังจากนี้คุณรัสเซียจะตายเหมือนกับประเทศที่สูญหายไปในอดีตหรือจะยังคงอยู่ต่อ
ไม่มีใครรู้ว่า จิตวิญญาณของประเทศจะเป็นอย่างไรหลังการล่มสลายในแต่ละครั้ง คงอยู่ เกิดใหม่ หรือดับสูญ
เพราะงั้นก็ยังมีหวัง… ยังมีความหวัง
ลิทัวเนียวิ่งสุดแรงตรงไปยังสะพานข้ามแม่น้ำนอกป่า สถานที่ๆในอดีตที่เขาพบเด็กชายแปลกประหลาดผู้บอกว่าตัวเองอยู่ที่ตาตาร์และพูดว่าสักวันหนึ่งในอนาคตจะเป็นกลายประเทศที่ใหญ่โต
และเมื่อถึงตอนนั้นช่วยเป็นเพื่อนกับเขาด้วย
ทั้งที่ไม่จำเป็นแท้ๆ ไม่ว่าตั้งแต่พบกันครั้งแรกจนกระทั่งวันนี้ หากยื่นมือมาลิทัวเนียก็พร้อมจะตอบรับ
เมื่อลิทัวเนียวิ่งมาจนสุดทางเขตป่า เบื้องหน้าเขาก็พบร่างหนาในโค้ตทหารคุ้นตากำลังนั่งพิงเสาต้นสะพานอยู่ ใบหน้าที่เคยยิ้มบัดนี้กลับเรียบสนิท ดวงตาสีม่วงถูกซ่อนใต้เปลือกตาที่ปิดนิ่ง หิมะโปรยปรายใส่จนร่างของประเทศแดนหนาวปกคลุมด้วยหิมะสีขาว
ในมือของรัสเซียมีดอกทานตะวันที่มีตำหนิตรงโคนดอกดอกหนึ่ง ลิทัวเนียจำได้ว่ามันคือทานตะวันที่เขาปลูกไว้ไม่ไกลจากบ้านรัสเซียเท่าไหร่
ลิทัวเนียถลาเข้าไปกอดร่างเย็นเฉียบแนบอก สิ่งที่เต้นในอกของร่างนั้นเงียบงัน ลมหายใจสุดท้ายได้จากรัสเซียไปนานแล้ว
“คุณรัสเซีย…”
เขาหอบเอาความหวังทั้งหมดกระซิบเรียกชื่ออีกฝ่ายแผ่วเบา
“คุณรัสเซีย…ยะ..อย่าแกล้งกันแบบนี้สิครับ”
เคยมีคนบอกว่าประชาชนคือประเทศ หากประชาชนยังอยู่ประเทศก็อยู่ หากประเทศอยู่จิตวิญญาณของประเทศก็คงอยู่
“มีคนรอคุณอยู่เยอะแยะเลยนะครับ” ลิทัวเนียยิ้มพลางลูบใบหน้าที่หลับสนิท ม่านน้ำตาบดบังการมองเห็นจนต้องยกมือปาดทิ้งซ้ำแล้วซ้ำแล้ว จรดริมฝีปากไล่จุมพิตหน้าผาก ปลายจมูก ตลอดจนแนวแก้มทั้งสองข้างพร้อมกระซิบเรียกชื่อครั้งแล้วครั้งเล่า
“คุณรัสเซีย… คุณรัสเซีย… คุณรัสเซีย…”
ได้โปรดลืมตาตื่นเถอะครับ ถึงจะเป็นการเกิดใหม่ที่หลงลืมเรื่องราวในอดีตก็ช่าง เป็นการคงอยู่ก็ช่าง เพราะงั้นได้โปรดลืมตาขึ้นเถอะครับ
“คุณรัสเซีย…”
คุณบอกเองในวันนั้นไม่ใช่เหรอครับว่า หากยังมีชีวิตอยู่ต่อจะยื่นมือมาหาผมในฐานะที่ผมเป็นผมไม่ใช่ประเทศ
หากเป็นตอนนี้… ไม่สิ ต้องเป็นตอนนี้เท่านั้น ตอนที่คุณไม่ได้ใหญ่โต ไม่ใช่ตัวคุณที่ผมต้องหวาดระแวงหรือกังวลว่าการกระทำของผมจะส่งผลต่อคนอื่นหรือประเทศอื่นๆหรือเปล่า
ถ้าเป็นตอนนี้ ผมสามารถพูดได้ว่า ผมรักคุณ
เพราะฉะนั้น…
“ได้โปรด ลืมตื่นเถอะครับ คุณรัสเซีย”
ลิทัวเนียจูบลงบนริมฝีปากเย็น…
เนิ่นนานจนเขาแทบถอดใจ หิมะโปรยปรายลงมาสร้างความเหน็บหนาว เสียงหวีดหวิวของสายลมราวสะท้อนการร่ำไห้
แต่แล้วก่อนที่จะกรีดร้องด้วยความปวดร้าวมือที่แนบกับแผ่นอกก็พลันรับรู้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจ พร้อมกับที่ริมฝีปากเย็นเฉียบเปิดปากเข้ามารุกล้ำมอบจุมพิตแสนหวานและดึงรั้งเขาไว้
ไม่ใช่สหภาพโซเวียตกับประเทศสมาชิก
ไม่ใช่ประเทศรัสเซียกับประเทศลิทัวเนีย
แค่รัสเซียกับลิทัวเนียเท่านั้น…
….บางครั้งการตายหรือการสูญสิ้นล่มสลายก็คล้ายกับการสร้างใหม่…
คงเป็นเพราะวันนี้อากาศหนาวกว่าปกติ รัสเซียเลยเกิดความสงสัยขึ้นมาอีกอย่าง ถ้าหากโซเวียตล่มสลายลงแล้ว… ตัวเขาจะยังคงอยู่รึเปล่า
อยากมีชีวิตอยู่ อยากกลับมาพบกับลิทัวเนียอีก ถ้าหากวันนั้นมีจริง ตัวเขาจะบอกความรู้สึกที่อัดอั้นนี้ออกไป คำที่เขาไม่เคยพูดออกมาเลยสักครั้ง
บางครั้งการกระทำของจิตวิญญาณของประเทศก็ส่งผลกระทบต่อประเทศ ยิ่งเป็นสหภาพแล้วการที่จะรู้สึกกับประเทศสมาชิกใดสมาชิกหนึ่งยิ่งเป็นการไม่สมควร
แต่ถ้าหลังจากทุกอย่างจบสิ้นแล้วเขายังคงอยู่…
“ลิทัวเนีย ผมรักลิทัวเนียนะ”
- เคานต์แมว - 